The Verve

The Verve - "Forth"
6.3/10

Koszmar się spełnia, po 11 latach The Verve powracają z numerowaną płytą; fani są wniebowzięci, sieroty po space-rocku żyją nadzieją na revival stylu, a krytycy moczą się po nocach.

Nie chce mi się już wyliczać tych spektalularnych powrotów i rozczarowań, jakich doświadczamy ostatnimi czasy po różnych reaktywacjach. A przecież z the Verve mogło być inaczej, bo to zespół szczególny; zespół, którego zejście akurat wcale oczywiste nie było. Wszak Richard Aschroft i Nick McCabe to osobowości, a takim typom sama wizja mamony nie wystarczy, by zapomieć o kłótliwej przeszłości i ruszyć tyłek do studia nagraniowego (ok. umówmy się - to ja bardzo chcę wierzyć, że jednak nie tylko o skok na kasę chodzi) . Nie ma The Verve bez tego duetu, tak jak nie mogło być Beatlesów bez Lennona i McCartneya, jak nie było Suede bez Andersona i Buttlera (tu każdy z czytelników wstawi sobie jeszcze kilka brytyjskich nazw, realizujących klasyczny konflikt na linii wokalista - gitarzysta, co żrą się niemiłosiernie, choć bez siebie nie istnieją).

Nie istnieli obaj, nazwy nowej kapeli Mikołaja nikt już nawet nie pamięta, trzy solowe płyty Ryśka to mdłe i nudne produkcje, niegodne nazwiska, które je firmuje. Cóż więc pozostało? Przeprosić, zapomnieć i nagrać czwarty wielki album The Verve.

Jednak "Forth" wielkim nie jest. W najmniejszym stopniu nie sięga potęgi zestawu z "Northern Soul" i komercyjnego potencjału "Urban Hyms". Co z tego? Jeśli odpalam CD i rozpoznaję tę pływającą gitarę, wyczuwam zapętloną rytmikę i słyszę słowa: "I sit and wonder, I often wonder, I sit and wonder about the things she does. I sit and wonder, I often wonder, I' ve been waiting for this moment to come", to wiem, że opłaciło się czekać. To świetny, soczysty, wkręcający numer - godny opener płyty tak ważnego zespołu. To nic, że następujący po nim pierwszy singiel - "Love is Noise" - po ciekawym wejściu klawiszy i wokalnego sampla, w dalszej części serwuje doznania raczej przeciętne. To nic że "Valium Skies" jest tak potwornie słodkie, a "Numbness" tak niemiłosiernie się ciągnie z tym mruczniem Richarda. To nic, skoro po tymże "Numbness" niepostrzeżenie zjawiają się klawisze zwiastujące "I See Houses", co ma w sobie coś (nosz kurwa!), że tak powiem, ekhm... transcendentnego?

I co z tego, że Rysiek jak zwykle razi tekstami typu: "Does anybody know where we really gonna go, I was looking for answers in the sun". Czy kogoś jeszcze obchodzi, że to banały maskryczne? Czy kogoś to kiedykolwiek dziwiło? A czy ktoś się spodziewał jak fajnie rozwinie się "Noise Epic" z tym darciem ryja niczym Billy Corgan z czasów, gdy się jeszcze drzeć potrafił? Czy ktoś myślał, że podkradając linię basu od Stone Roses ("Made of Stone"), zbudują na niej swoją, całkowicie odrębną, intrygującą historię w postaci "Columbo"? Czy wreszcie ktoś się spodziewał tak drastycznego odcięcia od przebojowości "Urban Hyms", że nawet we wspomnianym "Valium Skies" melodia i słodycz istnieje jakby w tle produkcji, w której niekoniecznie wokal wysunięty jest do przodu (inaczej niż ponad dekadę temu w "Sonnet" czy "Drugs Don't Work").

No to jeszcze słowo o produkcji. Tu naprawdę najważniejsze nie dzieje się na pierwszym planie. Jeden z forumowiczów, w założonym przeze mnie wątku o "Forth", zwrócił uwagę, że brzmi ona jakby dwie kapele grały równoczeście dwie różne piosenki - trochę tak jest. To według mnie w znacznej mierze ratuje ten album, którego i tak krytycy nie polubili, domagając się raczej "Urban Hymns 2". No tak, ci muszą czuć się oszukani.

Nawet jeśli dostaliśmy najsłabszy krążek w ich karierze, to akurat w obliczu TAKIEJ dyskografii żaden wstyd, a "Forth" i tak bije na głowę wszystkie solowe krążki Ashcrofta razem wzięte. Tak więc mimo całej tej gadki o skoku na kasę i przerośniętym ego wokalisty - niżej podpisany stwierdza, że było warto... I tego się trzymajmy.